Wspolczesne metody konserwacji
  Technologia prac konserwatorskich > Zabezpieczanie konstrukcji > Hydroizolacje > Metody izolacji



Powiększ tekst:

Metody izolacji

Ze względu na różne wartości oporu dyfuzyjnego, bedącego ilorazem grubości warstwy izolacyjnej do współczynnika przepuszaczalności  pary wodnej, wyróżnia się następujące izolacje wodochronne:
 
Izolacje wodochronne
Ciśnienie wody
Opór dyfuzyjny
Rodzaj izolacji
Typ izolacji
[MPa]
[m2h hPa/g]
Hydrofobizująca - paraprzepuszczalna
Ochrona przed wilgocią w fazie ciekłej
0
<10
Parochronna
0
10
Przeciwwilgociwa
lekka
0
30
Średnia
<0,002
40
Przeciwwodna
Ciężka
>0,002
60

Metoda podcinania









Założenie izolacji poziomej w ten sposób jest sposobem tak radykalnym jak i skutecznym usunięcia przyczyn zawilgocenia. Wymaga ona jednak bardzo dużego nakładu pracy, który wiąże się z długim czasem wykonania i wysokimi kosztami. Rolę izolacji pełni tutaj mocna folia polimerowa, cynkowa, miedziana lub ze stali nierdzewnej. Założenie jej dokonuje się etapowo przez wykucie szczeliny o długości do 1 metra i wysokości kilku cegieł, przygotowaniu podłoża z wygładzonej zaprawy, a następnie ponownym zamurowaniu. Podcina się w ten sposób cały budynek, najczęściej poprzez ręczne wykuwanie.

Metoda łańcuchowego podcinania murów opracowana przez zakład Geocomp, pozwala na wytworzenie izolacji przez przecięcie murów widiową piłą łańcuchową lub linką stalowo-diamentową. W przecięcia te wykonywane odcinkami wprowadzane są płyty PCW oraz kliny. Szczeliny wypełnia się iniekcją pod ciśnieniem 2-3 bar. Metodę tą można stosować w zasadzie do każdego rodzaju murów i fundamentów.

Pochodną metodą, opracowaną przez austriackich inżynierów Herwicka Haboecka i Bruno Weinzierla pozwala na wprowadzenie płyt falistych z niekorodującej w spoinie muru. Poszczególne płyty zachodzą na siebie na 1-2 fale, tworząc szczelną warstwę oporwą przeciw wodzie. Stalowe płyty wbija się młotami pneumatycznymi, których siła uzależniona jest od występujących warunków. Warstwa izolacyjna może być wprowadzona 70 cm powyżej posadzki lub poniżej stropu. W miejscu jej wykonania wykonuje się izolację pionową tynkiem izolacyjnym.

Metody wykonywania blokad hydrofobowych

Jednym z najpowszechniejszych systemów jest metoda firmy Kerakoll – Sanabuild. Preparat hydrofobowy, który odprowadza zasoloną wodę z powierzchni murów nanosi się na przygotowane wcześniej podłoże. Następnie nakładany jest tynk o mikroporowatej strukturze, który wyklucza penetrację wody. Intensywny proces parowania wymuszany jest przez wysoką para przepuszczalność. Działanie systemu opiera się na przechodzeniu wody w murze w stan gazowy. W ten sposób krystalizują sole, które zawężają kapilary, zmniejszając zasięg podciągania ale jednocześnie pozwalając migrować parze wodnej. Uzupełnieniem systemu jest biała szpachla charakteryzująca się podobną para przepuszczalnością. System wykorzystuje uważane dotychczas działanie soli za niszczące, w sposób nieinwazyjngo wytworzenia przepony uniemożliwiający transport wody.

Metody iniekcyjne

Metoda firmy Remmers

Polega na wytworzeniu blokady hydrofobowej przez wywiercenie otworów pod kątem około 25 stopni i rozstawem 10 - 12 cm. Głębokość otworów w przypadku wiercenia z jednej strony kończyć się musi co najwyżej 5 cm od drugiej strony muru. W murach z pustkami, przed przeprowadzeniem właściwej iniekcji wprowadza się zaczyn iniekcyjny w celu wypełnienia tych pustek. Samą iniekcję można przeprowadzać bezciśnieniowo przy odpowiednio grubszych rurkach, lub ewentualnie pod niskim ciśnieniem. W przypadku murów o większym stopniu zawilgocenia stosuje się preparat krzemianowy lub mikroemulsję silikonową, które krystalizując zmniejszają przekrój porów.

Metoda iniekcji krystalicznej „E”

Wdrożona i stosowana jest przez firmę Aktywator. Wytworzenie blokady poziomej następuje przez wywiercenie w jednej, równoległej do podłogi linii otworów. Pionowa izolacja od środka budynku jest wykonywana przez nawiercenie siatki otworów w odległości 20 cm. Do tych otworów wprowadza się zaczyn cementu portlandzkiego i aktywatory mineralne. W metodzie tej mur musi być mocno zawilgocony. W przypadku nie spełnienia tego warunku koniecznym jest po wykonaniu otworów wprowadzenie do każdego z nich do 0,5 litra wody. Spadek wilgotności muru w zależności od jego grubości następuje powyżej roku.

Metoda osuszenia połączona z wytworzeniem blokad

Metodę termiczną opracowała firma Imbud z Warszawy. Wstępne osuszanie muru następuje za pomocą promieniowania mikrofalowego. Zasadnicze osuszanie polega w pierwszej kolejności na stworzeniu dwóch siatek otworów w rozstawie 20 cm. Do pierwszej siatki wprowadza się urządzenia grzejne , które doprowadzają do zawilgocenia muru do poziomu 4%. Do tak osuszonego muru do otworów siatek wprowadza się następnie płyn hydrofobowy. Penetrację płynu wspomaga wysoka temperatura ścian dochodząca do 70 stopni.

Drenaż

Istotną sprawą przy dużym naporze wód gruntowych, szczególnie w przypadku gruntów nieprzepuszczalnych i słabo przepuszczalnych jest tak zwany drenaż opaskowy. Jest on wykonywany dodatkowo,  mimo stosowania izolacji poziomych i pionowcyh. Izolacja pozioma wykonywana może być techniką podcinania lub iniekcyjną, pionową natmiast tworzy zwykle gruba folia kubełkowa HDPE. Tak zaizolowany fundament zasypuje się żwirem lub keramzytem o frakcji 10 do 20 mm. Aby grunt nie mieszał się z zasypką, oddziela się je wodoprzepuszczalną geowłókniną. Samą rurę drenarską umieszcza się około 20 cm od krawędzi fundamenty i nadaje się jej minimum 2% spadek. Tak wykonany drenaż warto przykryć kamienną lub betonową opaską wokół cokołu budynku o szerokości około 30 cm.


Xhtml Valid | CSS Valid
Copyright Agnieszka Defus & Paweł Proficz | 2011