Barok

       
       Okres baroku właściwie nie rozwinął żadnych nowych idei w kierunku ochrony zabytków. W samym tylko Rzymie w ciągu XVII i XVIII wieku zburzono wiele monumentalnych budowli antycznych, takich jak: resztki świątyni Minerwy na Forum Transistorium, Łuk Marka Aureliusza na Corso i resztki budowli na Kwirynale. Panteon został odarty z ozdób brązowych (przetopionych na konfesję Świętego Piotra) na polecenie papieża Urbana VIII z rodu Barberinich. Stąd też wzięło się znane podówczas powiedzenie „Quod non facerunt barbari, facerunt Barberini” (tłum. „Czego nie czynią barbarzyńcy, czynią Barberini”). Co prawda odrestaurowano łuk Konstantyna Wielkiego, ale tylko dlatego, że był to pomnik władcy chrześcijańskiego.

Takie działania były wynikiem sprzecznego mniemania, jakoby stara architektura nie dorównywała nowej, „piękniejszej”, stąd też wzięło się tak rażące lekceważenie i brak zrozumienia założeń oraz wartości dorobku okresów późniejszych, zwłaszcza sztuki gotyckiej (nazwa gotyk ukuta przez Vasariego miała być pogardliwym określeniem pozostałości po średniowieczu). Taki stan rzeczy trwał niemal do końca XVIII wieku, a jego ofiarą padły przede wszystkim zabytki romanizmu i gotyku w całej Europie.

Z tego też okresu pochodzą liczne średniowieczne budowle z barokowymi naleciałościami w postaci elewacji, szczytów, hełmów i dekoracji wnętrz, bez troski o jednolitość stylową lub też całkowicie przebudowane na szkielecie średniowiecznych murów.

Odrestaurowany w epoce baroku Łuk Konstantyna