Wspolczesne metody konserwacji
  Podstawy teoretyczne > Rozwój myśli konserwatorskiej > Średniowiecze



Powiększ tekst:

Średniowiecze

        Karol Wielki jako następca cesarzy (ok. 800 r.) kontynuował pozostawione mu w spadku nauki i przemyślenia konserwatorskie. Podobnie jak Teodoryk, powierzył jednemu ze swoich dworzan statut opiekuna zabytków oraz kierownika spraw artystyczno-budowlanych. Przejawy troski o ochronę zabytków pojawiały się także u papieży, a wiele świątyń antycznych ocalało dzięki ich adaptacji na kościoły chrześcijańskie. Jednakże wszelkie naprawy oraz zabezpieczenia uszkodzonych budowli antycznych wykonywano raczej w sposób stricte techniczny, bez specjalnej troski o wygląd, czego przykładem mogą być takie obiekty i detale jak: łuki rozporowe we wnętrzu kościoła S. Nicola w Bari, dodatkowe przypory zewnętrzne kościoła San Vitale w Rawennie lub przypory i wzmocnienia po zawaleniu się kopuły w kościele Hagia Sofia w Konstantynopolu.

Ponadto coraz szerzej pojawiały się prace o charakterze reintegracyjnym, takie jak odrestaurowanie Panteonu przez papieży Benedykta II (684 r.) i Grzegorza II (735 r.), lub uzupełnienie wyrw i ubytków w amfiteatrze w Weronie dokonane przez władze miejskie.

Coraz częściej pojawiały się także manifesty wśród literatów oraz ludzi sztuki i nauki, które odnosiły się do zachowania zabytków Rzymu. Do najważniejszych osobistości w tym zakresie należeli wielcy włoscy poeci Dante i Petrarka, a także trybun ludu Cola Rienzi.


Kościół San Vitale w Rawennie i widoczne przypory zewnętrzne
                                             




| Materiały dostępne na licencji Creative Commons. Uznanie autorstwa-Użycie niekomercyjne-Na tych samych warunkach 3.0
Copyright Agnieszka Defus & Paweł Proficz | 2011