Powiększ tekst:

Żelazo kute

Żelazo kute wyrabiane było w dosyć prymitywnych piecach za pomocą pudlowania – roztapiania żelaza w celu pozbycia się zanieczyszczeń węglowych, zwiększających korozję.

Żeliwo

Żeliwo otrzymywane jest za pomocą wytapiania w wielkich piecach przy użyciu koksu. Charakteryzuje się dosyć dobrą odpornością na korozję.

Stal konstrukcyjna

Stal konstrukcyjna wyróżnia się lepszą wytrzymałością mechaniczną niż żeliwo i żelazo kute, jednak cechuje go duża większa wrażliwość na korozję. Możliwe jest jego spawanie oraz sklejania sztucznymi żywicami.

zabiegi konserwatorskie

W konstrukcjach żelaznych z XIX i początku XX wieku zabezpieczonych farbami, konserwacja sprowadza się do okresowego czyszczenia i pomalowania, z ewentualną naprawą bardziej skorodowanych fragmentów. Jednak tradycyjne czyszczenie powierzchni stali i żeliwa z korozji jest bardzo kłopotliwe do dokładnego wykonania. Po malowaniu resztki pozostałej rdzy tworzą ogniska korozji powodując łuszczenie i odpadanie płatów powierzchni. W związku z tym obecnie stosuje się preparaty chemiczne wchodzące w reakcję z produktami korozji. Początkowo były to fosforanowe odrdzewiacze, które jednak okazały się być trudne w stosowaniu, ponieważ wymagały starannego czyszczenia resztek odrdzewiacza. Dzisiaj używa się tzw.  kompleksonów rozpuszczających i wiążących wszystkie produkty korozji w silną warstewkę służącą jako podkład pod malowanie. Powierzchnia metalu nie wymaga przy tym suszenia ani dokładnego czyszczenia.

Oprócz kowalnego żelaza istnieją żeliwne konstrukcje zabytkowe. Zazwyczaj są to samodzielne konstrukcje grubościenne w formie kolumn, słupów, płyt etc. Materiał ten będąc dosyć odpornym na korozję i zwykle pokryty warstwami farby nie wymaga większych zabiegów konserwatorskich. Jednak pęknięte i uszkodzone elementy nie mogą być w tym przypadku spawane a tylko wzmacniane opaskami lub klejone. Często stosuje się w takich wypadkach poprostu nowe odlewy.