• Polski
• English

Często jest tak, że w obrębie jednej ścieżki niektóre dźwięki są bardzo ciche, a inne zdecydowanie za głośne. Możemy próbować ręcznie manipulować głośnością dzieląc ścieżkę na mniejsze części i zmieniając głośność każdego z osobna. Metoda ta jednak jest nie dość, że bardzo czasochłonna, to dodatkowo prawie na pewno zmiany takie będą brzmieć bardzo sztucznie i będzie można łatwo usłyszeć gdzie ścieżka została przerwana. Właśnie na takie okazje wymyślony został kompresor.

Najprościej rzecz ujmując kompresor, po podaniu mu parametru ‘próg’ (z angielskiego threshold), obserwuje ścieżkę w poszukiwaniu dźwięków o głośności większej niż ten próg i obniża ich głośność. Oczywiście obniżenie dźwięku natychmiast w większości przypadków byłoby bardzo zauważalne, do dyspozycji mamy dodatkowe parametry związane z szybkością działania efektu oraz stosunkiem osłabienia. Atrybuty szybkościowe mówią nam o tym jak szybko kompresor osiąga maksymalną skuteczność osłabienia (im krótszy czas ataku, tym szybciej dźwięk zostanie wyciszony – niski czas stosowany jest zwykle do osłabiania transjentów, na przykład uderzeń w bębny i pokrewne), oraz jak szybko odpuszcza, czyli release, określający czas po jakim skuteczność kompresora spada do zera.

Bardziej nawet kluczowym dla działania efektu jest jednak parametr ‘ratio’, czyli stosunek wartości w dB, o jaką głośność sygnału przekracza próg działania kompresora, do wartości po osłabieniu. Przykładowo, jeśli stosunek wynosi 5:1 to znaczy, że na każde 5 dB o jakie nagranie przekracza próg głośność tak naprawdę rośnie tylko i 1 dB.

Przypadki szczególne kompresora zostaną opisane w dalszych podrozdziałach dla łatwiejszego wglądu.

Bez kompresji

Z kompresją