Architektura starożytnego Rzymu była początkowo związana tylko z Rzymem. Później, co było efektem licznych podbojów, jej zasięg się powiększał. Czas jej trwania można podzielić na trzy etapy:
Charakterystyczne cechy rozwiązań budowlano-architektonicznych:
Ściany, którym powierzono role głównych podpór konstrukcyjnych, wznoszono tutaj z kamienia ciosanego lub cegły, z użyciem zaprawy wapiennej lub gliny. Ponieważ ścianom powierzono rolę głównych podpór konstrukcyjnych - część kolumn nośnych przejmuje funkcję dekoracji.
Nowością jest - nieznany wcześniej - beton, uzyskiwany przez spojenie drobnych i grubszych kamieni zaprawą wapienną, niekiedy z dodatkiem sproszkowanego tufu wulkanicznego. Stosowano go zarówno do wznoszenia murów pionowych jak i formowania sklepień.
Poza pozbawionym ozdób porządkiem toskańskim - architektura Rzymu przejmuje niemal w całości rozwiązania greckie, nazywając je rzymsko-doryckimi, rzymsko-jońskimi i rzymsko-korynckimi.
W wyniku kombinacji dolnej części głowicy korynckiej z jońskimi wolutami Rzymianie tworzą dodatkowy porządek kompozytowy.
Do słynnych budowli inżynierskich tamtych czasów zalicza się akwedukty sprowadzające wodę pitną (Aqua Appia), kanał ściekowy (Cloaca Maxima) o średnicy 3,5 m oraz liczne mosty (Most Fabrycjusza), wiadukty i drogi utwardzane (Via Appia)
Najważniejszym osiągnięciem Rzymian w dziedzinie konstrukcji było udoskonalenie sklepień, także z kamieni zaciosanych w formie klińców. Oprócz półkolistego łuku sklepienia kolebkowego konstruowano także sklepienia złożone, powstałe z przecięcia się dwóch kolebek.
Ten utwór jest dostępny na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa-Użycie niekomercyjne-Na tych samych warunkach 3.0 Polska.