Metody suche polegają na wykorzystywaniu ścierniwa podawanemu na powierzchnie w strumieniu
powietrza. Konsekwencją jego działania jest zdzieranie powierzchniowej
warstwy elewacji łącznie z zanieczyszczeniami. Czyszczenie jest szybkie
i skuteczne, jednak problem jest w uzyskanie równomiernego efektu
działania, a co poniektóre elementy detalu architektonicznego mogą ulec
zniszczeniu. Ścierniwo może wydostawać się z dyszy ruchem
prostoliniowym lub kołowym, uderzając powierzchnie oczyszczaną
stycznie. Strumień wydmuchiwany jest przy ciśnieniu od 2 do 5 atmosfer.
Intensywność czyszczenia reguluje się doborem ciśnienia oraz
wielkością, twardością i ostrością proszku ściernego.
Trzeba tutaj zwrócić uwagę, że kamień lub cegła pod warstwą twardej
patyny jest dużo słabszy, dlatego dobrane ścierniwo powinno być mniej
twarde od czyszczonej powierzchni. W powierzchniach osłabionych mogą
powstać ubytki, uszkodzenia lub nadmierne odsłonięcie, dlatego nie
powinno się stosować tej metody w tym przypadku.
Do najczęściej stosowanych ścierniw należą: piasek kwarcowy, mikrokulki
szklane i ziarna granatu. Dobór odpowiedniego gatunku ścierniwa
powinien być dokonany według następujących kroków:
- Dobór wstępny ścierniwa na podstawie danych producenta,
literatury lub wyników doświadczalnych.
- Sprawdzenie warunku twardości ścierniwa, która nie może być
większa od czyszczonej powierzchni.
- Wybór postaci fizycznej ścierniwa i granulacji.
- Dobór strumienia ciśnienia powietrza.
- Optymalny dobór ilości ścierniwa ze względu na wydajność
czyszczenia.
Odmianą metody ściernej jest czyszczenie ręczne za pomocą kamieni
korundowych lub karborundowych. Metoda ta jest bardziej pracochłonna, ale
wymagająca mniejszych kwalifikacji. Często wykorzystywana jest przy
czyszczeniu kamieni wapiennych. Do mechanicznych metod suchych zalicza
się także technikę: