Żelazo kute
Żelazo kute wyrabiane było w dosyć prymitywnych piecach za pomocą
pudlowania –
roztapiania żelaza w celu pozbycia się zanieczyszczeń węglowych,
zwiększających korozję.
Żeliwo
Żeliwo otrzymywane jest za pomocą wytapiania w wielkich piecach przy
użyciu
koksu. Charakteryzuje się dosyć dobrą odpornością na korozję.
Stal konstrukcyjna
Stal konstrukcyjna wyróżnia się lepszą wytrzymałością mechaniczną niż
żeliwo i
żelazo kute, jednak cechuje go duża większa wrażliwość na korozję.
Możliwe jest jego spawanie oraz sklejania sztucznymi żywicami.
zabiegi konserwatorskie
W konstrukcjach żelaznych z XIX i początku XX wieku zabezpieczonych
farbami, konserwacja sprowadza się do okresowego czyszczenia i
pomalowania, z ewentualną naprawą bardziej skorodowanych fragmentów.
Jednak tradycyjne czyszczenie powierzchni stali i żeliwa z korozji jest
bardzo kłopotliwe do dokładnego wykonania. Po malowaniu resztki
pozostałej rdzy tworzą ogniska korozji powodując łuszczenie i odpadanie
płatów powierzchni. W związku z tym obecnie stosuje się preparaty
chemiczne wchodzące w reakcję z produktami korozji. Początkowo były to
fosforanowe odrdzewiacze, które jednak okazały się być trudne w
stosowaniu, ponieważ wymagały starannego czyszczenia resztek
odrdzewiacza. Dzisiaj używa się tzw. kompleksonów
rozpuszczających i wiążących wszystkie produkty korozji w silną
warstewkę służącą jako podkład pod malowanie. Powierzchnia metalu nie
wymaga przy tym suszenia ani dokładnego czyszczenia.
Oprócz kowalnego żelaza istnieją żeliwne konstrukcje zabytkowe.
Zazwyczaj są to samodzielne konstrukcje grubościenne w formie kolumn,
słupów, płyt etc. Materiał ten będąc dosyć odpornym na korozję i zwykle
pokryty warstwami farby nie wymaga większych zabiegów konserwatorskich.
Jednak pęknięte i uszkodzone elementy nie mogą być w tym przypadku
spawane a tylko wzmacniane opaskami lub klejone. Często stosuje się w
takich wypadkach poprostu nowe odlewy.