Dźwięk odbity przez powierzchnię, dochodzący do słuchacza po zaniku wrażenia słuchowego dźwięku bezpośredniego ze źródła, nazywany jest echem. Wrażenie echa pojawia się, jeśli opóźnienie pomiędzy falą bezpośrednią i odbitą jest większe niż 100 ms, przy krótszym opóźnieniu mamy do czynienia z pogłosem. Czas opóźnienia 100 ms jest związany ze stałą czasową ucha ludzkiego (50 ms) – dwukrotnie większa wartość umożliwia rozróżnienie obu dźwięków. Problem echa szczególnie często pojawia się w bliskości ścian (powierzchni odbijających). Poniższy rysunek przedstawia wykres odpowiedzi impulsowej z wyraźnym impulsem wymuszającym na początku, wzmocnieniami będącymi następstwem odbić od ścian (tzw. pogłos) oraz z jednym wyraźnym wzmocnieniem – zjawiskiem echa. Przykład zaprezentowano poniżej w postaci pliku dźwiękowego:

Rys. 1 – Odpowiedź impulsowa zawierająca wzmocnienie, będące następstwem odbicia od ściany i skutkujące słyszalnym echem (źródło).

Efekt echa może być redukowany poprzez wykorzystywanie materiałów pochłaniających oraz rozpraszających na powierzchniach odbijających lub poprzez projektowania nieregularnych powierzchni ścian. W salach audytoryjnych oraz dużych pomieszczeniach zaleca się unikać dużej ilości absorberów, które mogą obniżać poziom dźwięku i powodować niedostateczną jego słyszalność. Należy wtedy wykorzystywać rozwiązania mające na celu skierowanie dźwięku odbitego od publiczności.