Pierwsza faza występuje, gdy w pojedynczych cegłach pojawiają się drobne ledwo dostrzegalne pęknięcia, rozwijające się z pęknięć włoskowatych znajdujących się w cegle przed jej ułożeniem w murze. Pierwszą fazę zniszczenia można obserwować w murach na zaprawie wapiennej przy naprężeniu 0,4-0,6 Rc (Rc - wytrzymałość muru na ściskanie), w murach na zaprawie cementowo-wapiennej przy 0,5-0,7 Rc i w murach na zaprawie cementowej przy 0,6-0,8 Rc. pęknięcia te nie stanowią jeszcze bezpośredniego zagrożenia konstrukcji, gdyż nie powiększają się samoistnie bez wzrostu obciążenia.
Druga faza zniszczenia jest rozwinięciem fazy pierwszej. Ma miejsce wraz ze wzrostem obciążeń, wywołujących w murze naprężenia równe 0,8-0,9 Rc. Pęknięcia pojedynczych cegieł, powstałe w fazie pierwszej, przechodzą w drugiej fazie w nieprzerwane pęknięcia muru sięgające wysokości od kilku do kilkunastu cegieł. Szczeliny te często powiększają się nawet bez wzrostu obciążeń, o czym świadczą plomby kontrolne, pękające już na drugi dzień po założeniu. Mury są w złym stanie i wymagają natychmiastowego zabezpieczenia. W fazie drugiej obserwacje pęknięć przeprowadza się za pomocą czujników. Granicznym stanem fazy drugiej, kiedy to w każdej chwili możne dojść do katastrofy, jest utworzenie się oddzielnych słupków grubości ok. 1/2 cegły lub brył oddzielających się ukośnie.
Trzecia faza zniszczenia następuje, gdy obciążenie osiąga wytrzymałość muru, a pojedyncze słupki lub ukośne bryły tracą stateczność.
Ten utwór jest dostępny na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa-Użycie niekomercyjne-Na tych samych warunkach 3.0 Polska.