Metodologia strukturalna

Metody strukturalne modelowania powstały w latach siedemdziesiątych XX wieku, jako element procesu rozwijania oprogramowania dostosowany do powszechnego w tych czasach programowania proceduralnego.

W metodach strukturalnych dominuje sposób analizy „od ogółu do szczegółu” (top-down). Podstawowym sposobem podejścia do analiza jest dekompozycja funkcjonalna – próbuje się uchwycić podstawową funkcję systemu (jej dane wejściowe i dane wyjściowe), a następnie rozbić ją na sekwencję funkcji składowych, realizujących kolejne etapy przetwarzania.

Proces dekompozycji przeprowadza się, aż do znalezienia funkcji nadających się do bezpośredniego kodowania. Zaletą dekompozycji funkcjonalnej jest jej stosunkowa prostota, szybkość realizacji i możliwość przeprowadzenia we współpracy z klientem.

Wady:

• silne uzależnienie elementów modelu od siebie (często operujących na pojedynczej strukturze danych)
• niska elastyczność powstających modeli (specyfikacje kładą często nacisk na cechy specyficzne dla konkretnego projektu)
• słabe uwzględnienie ponownego wykorzystania kodu (specyficzne wymagania projektu utrudniają korzystanie z gotowych komponentów)
• trudność testowania systemu, który nie nadaje się do użycia dopóki wszystkie elementy nie są gotowe

W czasach największej popularności metodologii strukturalnej istniało wiele konkretnych drobiazgowych metod (np. metoda Yourdona), często posiadających własną notację oraz zestaw wspomagających narzędzi CASE.

Na skutek swoich specyficznych cech metodologia strukturalna uznawana jest dzisiaj za element pomocniczy przydatny np.:

• jako sposób na szybkie, wspólnie z klientem, stworzenie wstępnego modelu systemu w fazie określania wymagań
• jako sposób na projektowanie małych i średnich podsystemów o złożonym przetwarzaniu i prostej strukturze z jednym wejściem i jednym wyjściem
• jako sposób tworzenia algorytmów