Obliczenie azymutu na podstawie współrzędnych kilku punktów osnowy
W pomiarach geodezyjnych bardzo ważna jest dokładność oraz kontrola otrzymywanych wyników. Dlatego też, jeśli mamy taką możliwość, nawiązujemy się do jak największej ilości punktów osnowy. Wiąże się to z wyznaczeniem stałej orientującej φ.
![](azkprdef.gif)
Rys. 1. Szkic nawiązania wyznaczanego kierunku do kierunków punktów osnowy
Szukane:
AAB
Dane:
A (XA, YA)
1 (X1, Y1)
2 (X2, Y2)
n (Xn, Yn)
Pomierzone:
k1, k2, ..., kn,
kB
Mając pomierzone kierunki k1, k2, ..., kn odniesione do kreski 0° limbusa oraz obliczone azymuty AA1, AA2, ..., AAn wyznaczamy stałą orientującą dla każdego z kierunków:
φ1 = AA1 − k1,
φ2 = AA2 − k2,
...
φ n = AAn − kn,
a następnie średnią wartość:
φ =
φ1 + φ2 + ... + φn
n
Wyznaczamy azymut szukanego kierunku AB:
AAB = φ + kB
|