Obliczanie ciągu poligonowego otwartego dwustronnie nawiązanego kątowo i liniowo - wyrównanie przybliżone
***Uzupełnienie o ciąg zamknięty
Ciąg poligonowy to konstrukcja geometryczna wykorzystywana do określania współrzędnych punktów w ciągu, w którym pomierzono boki oraz kąty.
![](ciagdef.gif)
Rys. 1. Ciąg poligonowy obustronnie dowiązany
Szukane:
1 (X1, Y1)
2 (X2, Y2)
3 (X3, Y3)
Dane:
A (XA, YA)
B (XB, YB)
C (XC, YC)
D (XD, YD)
Pomierzone
- kąty lewe: α1, α2, α3, ..., αn lub
- kąty prawe: β1, β2, β3, ..., βn
- długości: d12, d23, ..., dn-1 - n
1. W pierwszej kolejności ze znanych współrzędnych punktów nawiązania wyznaczamy azymut* początkowy A0 oraz azymut* końcowy Ak ciągu.
*Jeśli nie pamiętasz sposobu obliczania azymutu ze współrzędnych dwóch punktów kliknij ![](tutaj.gif)
2. Wyliczamy sumę praktyczną kątów ∑αp (lub ∑βp), którą stanowi suma pomierzonych kątów oraz sumę teoretyczną: dla kątów lewych: ∑αt = Ak – A0 + n•200g,0000 dla kątów prawych:
∑βt = A0 – Ak + n•200g,0000
gdzie n – liczba kątów w ciągu.
***W ciągu zamkniętym:
- dla kątów wewnętrznych: ∑αt = (n-2)•200g,0000
- dla kątów zewnętrznych: ∑βt = (n+2)•200g,0000
3. Na podstawie sumy praktycznej oraz teoretycznej kątów obliczamy odchyłkę kątową: fα = ∑αp – ∑αt
fβ = ∑βp – ∑βt
Sprawdzamy, czy spełnia ona warunek f ≤ fdop, gdzie fdop= m0√_
nk. Przykładowe wartości fdop
są stabelaryzowane w Instrukcji technicznej G-4, zał.2.
4. Po ocenie poprawności powyższego warunku, przechodzimy do obliczenia poprawek dla poszczególnych kątów: vαi = – fα
n
vβi = – fβ
n
Suma poprawek kątowych musi być równa odchyłce kątowej co do wartości bezwzględnej.
5. Następnie wyrównujemy pomierzone kąty:
_
αi = αi + vαi
_
βi = βi + vβi
6. Wychodząc od azymutu początkowego ciągu A0 obliczamy wyrównane azymuty dla każdego kolejnego boku:
Ai = Ai-1 +
_
αi – 200g,0000
Ai = Ai-1 –
_
βi + 200g,0000
Azymut wyrównany dla ostatniego boku powinien być równy azymutowi końcowemu ciągu Ak.
7. Mając wyrównane azymuty Ai obliczamy przyrosty współrzędnych:
Δxi = dicosAi
Δyi = disinAi
8. Sumujemy otrzymane przyrosty, dzięki czemu otrzymujemy praktyczną sumę przyrostów ∑Δxp, ∑Δyp.
Teoretyczna suma przyrostów wyliczona jest ze współrzędnych punktu początkowego i końcowego ciągu:
∑ΔXt = XC – XB
∑ΔYt = YC – YB
***W ciągu zamkniętym: ∑ΔXt= 0 oraz ∑ΔYt= 0.
9. Określamy odchyłki dla przyrostów:
fx = ∑Δxp – ∑ΔXt
fy = ∑Δyp – ∑ΔYt
oraz odchyłkę liniową ciągu: fL = √_________
fx2 + fy2
Sprawdzamy warunek fL ≤ fLdop,
gdzie
fLdop
=√_____________________________
u2L+(m0/ρ)2(n+1)(n+2)(L2/12n)+c2
Przykładowe wartości fLdop
są stabelaryzowane w Instrukcji technicznej G-4, zał.3.
***W ciągu zamkniętym: fx= ∑ΔXp oraz fy= ∑ΔYp.
10. Dodajemy poprawkę dla każdego przyrostu, która jest wyrażona za pomocą wzoru:
vxi = – fx di
d
vyi = – fy di
d
Sprawdzamy, czy: Σvxi = – fx , Σvyi= – fy.
Otrzymujemy wyrównane przyrosty:
__
ΔXi = Δxi + vxi
__
ΔYi = Δyi + vyi
11. Obliczmy wyrównane współrzędne szukanych punktów:
_
Xi = Xi-1 + __
ΔXi
_
Yi = Yi-1 + __
ΔYi
12. Wykonujemy kontrolę obliczeń:
_
Xn = Xn-1 + __
ΔXn = Xn
_
Yn = Yn-1 + __
ΔYn = Yn
|