Czas trwania sztuki greckiej dzielony jest na trzy okresy rozwoju:
OKRES ARCHAICZNY
Najstarszy z trzech etapów datowany od XII do V w. p.n.e. Najbardziej istotną cechą tamtego okresu jest ukształtowanie się stylu doryckiego i jońskiego.
OKRES KLASYCZNY
W architekturze starożytnej Grecji to drugi z etapów rozwoju datowany na lata pomiędzy V w. p.n.e., a rokiem ok. 330 p.n.e.
Okres ten jest zwany złotym wiekiem dla kultury greckiej. Niesie szczytowe osiągnięcia gospodarcze i kulturalne, a demokracja ateńska zyskuje pełną dojrzałość. Wybudowano wówczas świątynie, teatry, stadiony szkoły, m.in. zespół Akropolu ateńskiego. Do charakterystycznych cech architektury tamtego okresu należy zaliczyć przestrzeganie zasady kompozycji wcześniej powstałych stylów jak i pojawienie się w praktyce głowicy korynckiej.
OKRES HELLENISTYCZNY
Ostatni, umowny okres dziejów sztuki starożytnej Grecji. Jego ramy czasowe wyznaczają: śmierć Aleksandra Macedońskiego ok. 330 p.n.e. oraz podbój ostatniego, niezależnego państwa hellenistycznego (30 p.n.e.).
W tym czasie kultura grecka rozprzestrzenia się poza Grecję, zapożyczając ze Wschodu zamiłowania do bogactwa i przepychu. Upadek demokracji sprawia, że ze zdobyczy sztuki korzysta arystokracja i sfery rządzące. Buduje się głównie pałace, wille, świątynia, łaźnie i biblioteki. Jednocześnie rozpowszechnia się styl koryncki obfity w dekoracje, a charakterystyczną dla okresu klasycznego szlachetną prostotę, umiar i spokój zastępuje się teraz napięciem i emocją.
Do rozwiązań zastosowanych w starożytnej Grecji należy zaliczyć:
Charakterystyka architektury:
Architektura charakteryzuje się na ogół ładem, logiką i regularnością. Elementy poziome, pionowe i ukośne pozostawały w równowadze kompozycyjnej. Zwłaszcza w świątyniach, niezależnie od porządku architektonicznego, powtarzał się schemat układu pionowego, na który składały się:
Ten utwór jest dostępny na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa-Użycie niekomercyjne-Na tych samych warunkach 3.0 Polska.