Zasadniczo
wszystkie konstrukcje wieźb dachowych w budynkach zabytkowych są
drewniane. Drewno wykorzystywane było równie często do wznoszenia
ścian budynków. Wiekszość chałp chłopskich, spora część dworów, budynki
gospodarcze, średniowieczne zabudowania miejskie, były wznoszone jako
konstrukcje drewniane bądź szachulcowe. Przed wprowadzeniem stali
płaskie stropy można było uzyskać w zasadzie tylko za pomocą belek
drewninych. W przypadku słabych gruntów, budynki osadzano również za
pomocą drewnianych bali. Popularność jaką zawdzięcza sobie ten materiał
zarówno w przeszłości jaki dziasiaj nie jest przypadkowa, gdyż jest to
bardzo wytrzymały, lekki i stosunkowo tani materiał konstrukcyjny.
Procesy niszczenia drewna zapoczątkowane są przez owady, grzyby i
gnicie występujące w środowisku wilgotnym. Ich skutki widoczne są
zwykle w charakterystycznych miejscach na styku z murami. Dawniej belki
stropowe i t
ramowe
osadzane były bezpośrednio w murach bez jakiejkolwiek izolacji i
możliwości przewietrzania. Jedynie czasami można spotkać stosowanie
kamiennych wsporników umożliwiających swobodną wentylację lub izolację
w formie warstwy gliny.
Przyczyną zawilgocenia najczęściej są nieszczelności pokrycia dachowego
i brak osłony elementów drewnianych. Problem ten dotyka szczególnie
połączeń ciesielskich, gdzie woda ma dostęp do głębszych partii drewna.
Oprócz wilgoci niebezpieczne dla drewna jest działalność owadów. Larwy
żywiące się drewnem drążą korytarze i w ten sposób znacząco osłabiają
jego wytrzymałość. Ogólnie rzecz ujmując niszczenie konstrukcji
drewnianych spowodowane jest głównie korozją biologiczną.